Słysząc słowo Sahara, najczęściej wyobrażamy sobie bezkresne powierzchnie pokryte żółtym piaskiem. Czy to prawdziwy obraz? Niezupełnie.
Tak naprawdę Sahara jest bardzo różnorodna. Krajobraz zmienia się co kilkadziesiąt kilometrów. Oczywiście są na niej obszary pokryte piaskiem, ale większą część tej największej pustyni świata stanowią powierzchnie żwirowe i kamieniste, często ze skałami wyrzeźbionymi piaskiem w przedziwne kształty.
To z języka arabskiego wywodzą się określenia dla trzech typów pustyń: hamada (pustynia skalista, kamienista), serir (pustynia żwirowa) i erg (pustynia piaszczysta). Hamada często ma barwę brunatną, od pokrywającej ją skorupy żelazistej. Piasek na pustyni piaszczystej ma różne barwy w zależności od minerałów, które się w nim znajdują – może być biały, żółty, brunatny, czerwony, zielonkawy, ciemnoszary, a nawet czarny.
Jedną z charakterystycznych form ukształtowania powierzchni na pustyni są tzw. ostańce, czyli formy powstałe wskutek erozji – na pustyni oczywiście wskutek erozji wiatrowej. Wywiewanie piasku i pyłu, czyli deflacja powoduje, że na miejscu pozostaje materiał odporny na ten proces. Długotrwałe uderzanie piaskiem i pyłem niesionym przez wiatr (tzw. korazja) o pagórki zbudowane z litych skał na pustyni skutkuje niszczeniem pagórków u podstawy (gdzie zawartość piasku i pyłu w powietrzu jest największa), niszczone są również ich najmniej odporne miejsca. W ten sposób na pustyni powstają formy skalne o bajecznych wprost kształtach.
Na fotografiach można podziwiać fragment Sahary zbudowany z białej kredy (odmiany wapienia) z niezwykłymi formami ostańców. W kredzie znajdują się liczne skamieniałości, np. belemnity. Fotografie zostały wykonane w okolicach oazy Al-Bahrija w północno-zachodniej części Egiptu na Pustyni Libijskiej.
Tekst: Anna Ostrowska
Galeria zdjęć
